Meeuwsen pleit met haar boek voor meer zeggenschap voor nabestaanden bij de euthanasie van dierbaren.Els Holthuizen-De Bok heeft uitgezaaide ongeneeslijke alvleesklierkanker. Ze krijgt er een zware hersenbloeding bij. Iedereen weet al jaren dat ze euthanasie wil als haar leven uitzichtloos en ondraaglijk is. Maar, op het moment suprême kan ze dat niet meer uitspreken. Haar kinderen kunnen dat wel. Zij willen dat de laatste wens van hun moeder wordt ingewilligd. Huisarts Paul Giesen voert de euthanasie uit. Een aantal weken later oordeelt de Regionale Toetsingscommissie Euthanasie dat de euthanasie onzorgvuldig is uitgevoerd; is er door de familie te veel druk uitgeoefend op de huisarts? Giesen wordt zelfs strafrechtelijk vervolgd. Is haar moeder niet geëuthanaseerd, maar vermoord? Deze vraag spookt maanden door het het hoofd van dochter Annoesjka. Na slopende maanden komt er duidelijkheid.

In haar columns beschrijft Idsinga genadeloos openhartig en tegelijkertijd verbazingwekkend opgewekt haar dagelijks leven. In depressieve én manische tijd.Een leuke man heeft ze, twee schatten van kinderen en ook nog eens een prima baan. Nee, met het leven van Patricia Idsinga is weinig mis. Tot ze last krijgt van een raar hoofd: “Geen sombere buien, nee, het echte werk met dood willen en zo.” Ze gaat ermee naar de dokter en krijgt de diagnose manisch-depressief. “Nou daar knapte ik pas echt van op. Het leven had al geen zin en nou had ik ook nog een diagnose.” In haar columns beschrijft Idsinga genadeloos openhartig en tegelijkertijd verbazingwekkend opgewekt haar dagelijks leven. In depressieve én manische tijd. Om duidelijk te maken wat het betekent, zo’n bipolaire stoornis. En om het bespreekbaar te maken. Want denk vooral niet dat ze in een manische periode fluitend door het leven huppelt. “Ik zie er mooier uit, barst van de energie, heb duizenden ideeën en ben onvoorstelbaar geestig. Klinkt goed, hè? Nou, het voelt verschrikkelijk, dagenlang de slappe lach terwijl je onpeilbaar verdrietig bent. Dat voelt hartverscheurend eenzaam. En daar komt de angst overheen dat ik alleen zou kunnen stoppen met lachen door te stoppen met leven.” Een somber boek? Welnee, Idsinga zal er altijd om blijven lachen.