Is plaatsing voor het WK voetbal voor Suriname dichtbij nu het land diaspora-spelers uit Europa mag opstellen in het nationale elftal?Waarom speelde het Surinaams voetbalelftal nog nooit op een WK? Terwijl er al decennialang ijzersterke generaties Surinaamse voetballers zijn. Eerst waren het Humphrey Mijnals, Ruud Gullit en Frank Rijkaard, later volgden Clarence Seedorf, Edgar Davids en Aron Winter en tegenwoordig zijn het Georginio Wijnaldum, Virgil van Dijk en Steven Bergwijn. Ze bereikten allemaal de wereldtop. Het Surinaams elftal is er echter nooit iets mee opgeschoten. De talenten hadden stuk voor stuk een Nederlands paspoort en konden daarom alleen voor Oranje uitkomen. Er is hoop. Vanaf eind 2019 mogen Surinaamse profs met de Nederlandse nationaliteit wél interlands spelen voor hun geboorteland of dat van hun (groot)ouders. Plaatsing voor het WK-eindtoernooi lijkt daarmee een kwestie van tijd. Tenminste, als de organisatie op orde is, de voetbalbond écht meewerkt en er niet te veel belangen door elkaar lopen. In Suriname op weg naar het WK geeft Diederik Samwel van binnenuit een beeld van het moeizame maar perspectiefrijke traject dat ‘natio’ nog heeft af te leggen. Hij reist met spelers en staf mee door het Caribisch gebied, spreekt president Santokhi over het diasporabeleid en probeert te ontdekken waar het (nog) aan schort in de lokale voetbalwereld. Ook geeft hij antwoord op de vraag waarom het sportpaspoort zo lang op zich heeft laten wachten. Samwel woonde en werkte vanaf 1998 in totaal ruim zes jaar in Paramaribo. Van begin af aan raakte hij gefascineerd door de potentie van het Surinaamse voetbal. Naast andere non-fictie boeken en twee romans publiceerde hij eerder Blootvoeters en beschuitgras (2002) en Suriname en de lange weg naar het WK (2010).

Sinds 2019 mogen Surinaamse profs met de Nederlandse nationaliteit interlands spelen voor hun geboorteland of dat van hun (groot)ouders. Is plaatsing voor het WK-eindtoernooi nu een kwestie van tijd?Waarom speelde het Surinaams voetbalelftal nog nooit op een WK? Terwijl er al decennialang ijzersterke generaties Surinaamse voetballers zijn. Eerst waren het Humphrey Mijnals, Ruud Gullit en Frank Rijkaard, later volgden Clarence Seedorf, Edgar Davids en Aron Winter en tegenwoordig zijn het Georginio Wijnaldum, Virgil van Dijk en Steven Bergwijn. Ze bereikten allemaal de wereldtop. Het Surinaams elftal is er echter nooit iets mee opgeschoten. De talenten hadden stuk voor stuk een Nederlands paspoort en konden daarom alleen voor Oranje uitkomen. Er is hoop. Vanaf eind 2019 mogen Surinaamse profs met de Nederlandse nationaliteit wél interlands spelen voor hun geboorteland of dat van hun (groot)ouders. Plaatsing voor het WK-eindtoernooi lijkt daarmee een kwestie van tijd. Tenminste, als de organisatie op orde is, de voetbalbond écht meewerkt en er niet te veel belangen door elkaar lopen. In Suriname op weg naar het WK geeft Diederik Samwel van binnenuit een beeld van het moeizame maar perspectiefrijke traject dat 'natio' nog heeft af te leggen. Hij reist met spelers en staf mee door het Caribisch gebied, spreekt president Santokhi over het diasporabeleid en probeert te ontdekken waar het (nog) aan schort in de lokale voetbalwereld. Ook geeft hij antwoord op de vraag waarom het sportpaspoort zo lang op zich heeft laten wachten. Samwel woonde en werkte vanaf 1998 in totaal ruim zes jaar in Paramaribo. Van begin af aan raakte hij gefascineerd door de potentie van het Surinaamse voetbal. Naast andere non-fictie boeken en twee romans publiceerde hij eerder Blootvoeters en beschuitgras (2002) en Suriname en de lange weg naar het WK (2010).

Het verhaal van de Friezin Titia Bergsma, die uitgroeide tot een Japans stijlicoonHet verhaal van de Friezin Titia Bergsma die uitgroeide tot een Japans stijlicoon. The story of Frisian Titia Bergsma who evolved to a Japanese style icon.

Een unieke inkijk in de zwakte van prenatale screening. Hoe kun je de reikwijdte van keuzes overzien? Wat maakt rouwverwerking bij zwangerschapsverlies zo gecompliceerd? Voor ouders en hulpverleners.De verloskundige tuurt naar het scherm en beweegt de transducer over mijn buik. "Ik kan het hartje niet vinden. Ik ga de gynaecoloog halen." De arts heeft weinig tijd nodig om te bevestigen wat we eigenlijk al weten, maar nog niet kunnen geloven: "Het spijt me heel erg, maar jullie kindje is gestorven." In Onverwacht beschrijft Sanne van der Hout hoe zij en haar partner na een verontrustende prenatale screeningsuitslag terechtkwamen in een medisch traject dat uiteindelijk resulteerde in het overlijden van hun ongeboren kindje. Ze gaat in gesprek met hulpverleners en ouders over thema's die van belang zijn voor de gehele praktijk van prenatale screening: Hoe kunnen hulpverleners zwangeren en hun partners helpen om de reikwijdte van hun keuzes te overzien? En: Wat maakt rouwverwerking bij zwangerschapsverlies zo gecompliceerd? Door de combinatie van persoonlijke en professionele observaties geeft dit boek een unieke inkijk in de kwetsbaarheden van hedendaagse praktijken op het gebied van prenatale screening. Hiermee biedt het boek niet alleen steun aan ouders, maar is het ook relevant voor hulpverleners die werkzaam zijn in de zwangerschaps- en geboortezorg. Sanne van der Hout is ethicus op het gebied van reproductieve screening en werkt als universitair docent aan de Universiteit van Maastricht.

Een unieke inkijk in de zwakte van prenatale screening. Hoe kun je de reikwijdte van keuzes overzien? Wat maakt rouwverwerking bij zwangerschapsverlies zo gecompliceerd? Voor ouders en hulpverleners.De verloskundige tuurt naar het scherm en beweegt de transducer over mijn buik. “Ik kan het hartje niet vinden. Ik ga de gynaecoloog halen.” De arts heeft weinig tijd nodig om te bevestigen wat we eigenlijk al weten, maar nog niet kunnen geloven: “Het spijt me heel erg, maar jullie kindje is gestorven.” In Onverwacht beschrijft Sanne van der Hout hoe zij en haar partner na een verontrustende prenatale screeningsuitslag terechtkwamen in een medisch traject dat uiteindelijk resulteerde in het overlijden van hun ongeboren kindje. Ze gaat in gesprek met hulpverleners en ouders over thema’s die van belang zijn voor de gehele praktijk van prenatale screening: Hoe kunnen hulpverleners zwangeren en hun partners helpen om de reikwijdte van hun keuzes te overzien? En: Wat maakt rouwverwerking bij zwangerschapsverlies zo gecompliceerd? Door de combinatie van persoonlijke en professionele observaties geeft dit boek een unieke inkijk in de kwetsbaarheden van hedendaagse praktijken op het gebied van prenatale screening. Hiermee biedt het boek niet alleen steun aan ouders, maar is het ook relevant voor hulpverleners die werkzaam zijn in de zwangerschaps- en geboortezorg. Sanne van der Hout is ethicus op het gebied van reproductieve screening en werkt als universitair docent aan de Universiteit van Maastricht.

Catalogus bij de gelijknamigetentoonstelling in het Rietveldpaviljoen Amersfoort. De expositie en lezingen laten zien hoe La Divina Commedia van Dante kunstenaars, schrijvers en filmmakers inspireert.Catalogus bij de gelijknamige tentoonstelling in het Rietveldpaviljoen Amersfoort. De expositie en lezingen laten zien hoe La Divina Commedia van Dante ook nu nog kunstenaars, schrijvers en filmmakers inspireert. Kunnen wij onze eigen Dante zijn?

Meeuwsen pleit met haar boek voor meer zeggenschap voor nabestaanden bij de euthanasie van dierbaren.Els Holthuizen-De Bok heeft uitgezaaide ongeneeslijke alvleesklierkanker. Ze krijgt er een zware hersenbloeding bij. Iedereen weet al jaren dat ze euthanasie wil als haar leven uitzichtloos en ondraaglijk is. Maar, op het moment suprême kan ze dat niet meer uitspreken. Haar kinderen kunnen dat wel. Zij willen dat de laatste wens van hun moeder wordt ingewilligd. Huisarts Paul Giesen voert de euthanasie uit. Een aantal weken later oordeelt de Regionale Toetsingscommissie Euthanasie dat de euthanasie onzorgvuldig is uitgevoerd; is er door de familie te veel druk uitgeoefend op de huisarts? Giesen wordt zelfs strafrechtelijk vervolgd. Is haar moeder niet geëuthanaseerd, maar vermoord? Deze vraag spookt maanden door het het hoofd van dochter Annoesjka. Na slopende maanden komt er duidelijkheid.

Wil de politietop wel dat de zaak opgelost wordt? Ongeacht de consequenties bijt inspecteur Schilder zich in de zaak vast.Na bijna dertig jaar dienst bij de Amsterdamse recherche kijkt ras-Amsterdammer Ton Schilder uit naar zijn pensioen. De keiharde inspecteur wil voor zijn vrouw Vera zorgen die lijdt aan de terminale ziekte ALS. Maar, als op de Zuidas een accountant van een trustkantoor wordt geliquideerd, kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Schilder eist de zaak op. Wat een routineklus moest worden, blijkt een roller coaster te zijn als hij onverwacht tegenwerking krijgt. Wil de politietop wel dat de zaak opgelost wordt? Het jarenlange onderzoek (operatie FLAK) naar Marius Schmidt, het kopstuk van de Amsterdamse onderwereld, lijkt belangrijker te zijn. En welke rol speelt Tons zoon als lid van de Centrale Inlichtingen Eenheid van de recherche? Ongeacht de consequenties bijt inspecteur Schilder zich in de zaak vast. Zijn bijnaam is niet voor niets De Krokodil.NBD BiblionRecensie door G. SwaenepoelEen misdaadverhaal dat boven de middelmaat uitstijgt door de scherpte waarmee de personages, Ton Schilder op kop, worden neergezet. Een personage dat een vervolgverhaal waard is.Leeskost.nlRecensie door Anita Zijlstra(...) Schilder mag dan hard en cynisch zijn, het is een man om in je hart te sluiten. Die simpele jongen uit de Kinkerbuurt, die bij een ieder respect weet af te dwingen door bovenal zichzelf te blijven. Meerdere, collega of crimineel, Schilder zegt waar het op staat. Het verhaal blijft tot en met de laatste bladzijde boeien. Het plot met daaroverheen ook nog eens een verrassend einde blijft na het dichtklappen van het boek nog lang hangen. Complimenten!

Met Iedere hond kan speuren is er eindelijk een Nederlandstalige handleiding voor praktijkspeuren. En dat was nodig, want steeds meer honden en hondeneigenaren ontdekken hoe leuk deze manier van speuren is. Jij en je hond leren met Iedere hond kan speuren zo snel mogelijk een 'vermist persoon' op te sporen. In acht stappen wordt in heldere taal uitgelegd hoe jullie praktijkspeuren onder de knie krijgen. Het draait om nauw samenwerken met je hond en zo een perfecte een- heid vormen. En dat op een plezierige, speelse wijze. Zonder druk of dwang: zo leert je hond het snelst. Kan jouw hond speuren? Absoluut! Praktijkspeuren is geschikt voor álle honden. Niet alleen herders en bloedhonden kunnen het. Van chihuahua tot Duitse dog, van rashond tot kruising, van jong tot oud, van schoothond tot werkhond, elke hond kan een spoor van menselijke geur volgen. Sterker: elke hond wil het. Niets leuker dan een spoor volgen. Niets leuker dan de vermiste persoon vinden! Brenda Bouman is eigenaar van het Speurhonden Training Center. Ze geeft lessen praktijkspeuren aan een groeiende groep honden en handlers. Ook leidt ze speurhondeninstructeurs op. www.speurhond.nl - www.praktijkspeuren.nl Machteld Stilting is journalist/taaltrainer en heeft diverse boeken op haar naam staan. Ze is een groot hondenliefhebber. Bij Speurhonden Training Center hebben zij en haar hond, mevrouw Jones, zich tot een bekwaam praktijkspeurteam ontwikkeld.

Proëzie & gedichtenProëzie & gedichtenNBD BiblionRecensie door Carlita van RossumWat deze bundel onderscheidt van andere gedichtenbundels die de afgelopen tijd zijn uitgebracht, is het grote talent van Termes om de lezer vanaf de eerste bladzijde zijn leven in te sleuren. Met gedetailleerde aandacht, zelfreflectie en zinnen die een deurtje naar je hart openen grijpt Termes je bij de keel. Niet met grote gebaren of geschreeuw, maar juist met zachtheid en een open blik. Een frisse wind door het huidige dichtlandschap. Deze bundel is een absolute aanrader.

In haar columns beschrijft Idsinga genadeloos openhartig en tegelijkertijd verbazingwekkend opgewekt haar dagelijks leven. In depressieve én manische tijd.Een leuke man heeft ze, twee schatten van kinderen en ook nog eens een prima baan. Nee, met het leven van Patricia Idsinga is weinig mis. Tot ze last krijgt van een raar hoofd: “Geen sombere buien, nee, het echte werk met dood willen en zo.” Ze gaat ermee naar de dokter en krijgt de diagnose manisch-depressief. “Nou daar knapte ik pas echt van op. Het leven had al geen zin en nou had ik ook nog een diagnose.” In haar columns beschrijft Idsinga genadeloos openhartig en tegelijkertijd verbazingwekkend opgewekt haar dagelijks leven. In depressieve én manische tijd. Om duidelijk te maken wat het betekent, zo’n bipolaire stoornis. En om het bespreekbaar te maken. Want denk vooral niet dat ze in een manische periode fluitend door het leven huppelt. “Ik zie er mooier uit, barst van de energie, heb duizenden ideeën en ben onvoorstelbaar geestig. Klinkt goed, hè? Nou, het voelt verschrikkelijk, dagenlang de slappe lach terwijl je onpeilbaar verdrietig bent. Dat voelt hartverscheurend eenzaam. En daar komt de angst overheen dat ik alleen zou kunnen stoppen met lachen door te stoppen met leven.” Een somber boek? Welnee, Idsinga zal er altijd om blijven lachen.

Nola Hattermans schilderij Op het terras is een van hoogtepunten van de tentoonstelling Black is beautiful, schreef de Financial Times. Het schilderij was ook in diverse Nederlandse bladen blikvanger bij artikelen over deze tentoonstelling in De Nieuwe Kerk in Amsterdam. De man die ervoor model stond was de Surinaamse Jimmy van der Lak. Nola Hatterman (1899-1984) koos na een korte loopbaan als actrice - ze speelde onder andere in De Jantjes en bij Herman Heijermans - voor een carrière als schilderes. Eind jaren dertig van de vorige eeuw verwierf ze in Nederland bekendheid als ‘schilderes van negers’. Na haar vertrek in 1953 naar Suriname raakte ze in Nederland in de vergetelheid. In Suriname daarentegen maakte ze naam als een van de grondleggers van het Surinaams kunstonderwijs. Waarom schilderde Nola uitsluitend zwarte mensen? Wat dreef haar naar Suriname? De journalist Ellen de Vries verdiepte zich in het opmerkelijke levensverhaal van deze Amsterdamse kunstenares en schreef de biografie.